Zgjedhja e Papës së ri/ Mijëra sy të ngulur te oxhaku duke pritur tymin, qindra qytetarë paguan 500 euro për ballkone me qira për të parë këtë moment

ITALI- Me rruzare në duar dhe vështrime drejt oxhakut të Kapelës Sistine, mijëra qytetarë presin tymin e parë që del nga oxhaku. Ky është menjëherë momenti i pasigurisë, i dyshimeve që ato ngrenë pasi qindra nga ato qytetatrë kanë paguar për ballkone me qira rreth 500 euro për të parë këtë moment nga afër.

Sheshi i Shën Pjetrit, një orë pas perëndimit të diellit: gjithmonë ekziston ajo emocioni i caktuar për misterin e Konklavit, një rit i errët dhe solemn. Megjithatë, këtë herë duket se kap një elektricitet të ndryshëm: 133 zgjedhësit kardinalë, të cilët në mes të pasdites u larguan nga Kapela Pauline në procesion duke kënduar himnin "Veni, Creator spiritus" për të shkuar dhe për t'u mbyllur në bunkerin e pikturuar me afreske, u shoqëruan, të nxitur nga një rrëfim i paparë që ishte tashmë shumë pop dhe mbizotërues. 

Zgjedhja e një Pape nuk ka qenë kurrë kaq mediatike, kaq e pritur dhe e komentuar me kaq padurim, dhe mbi të gjitha e imagjinuar. Miliona njerëz morën pjesë në Totopapa, në mediat sociale dhe në emisione televizive. A do të jetë një tjetër Francis? Një Benedikt? Apo një Pius, plot histori? Një Luan, thonë ata, do t'i pëlqente shumë njerëzve.

Historia me të cilën të gjithë hymë në hemiciklin e Berninit ishte e detajuar dhe në të njëjtën kohë fantazmagorike. Mediat italiane zbatuan logjikën dhe skemat sikur ngjarja do të ndodhte në Montecitorio. Duke raportuar për negociata të egra dhe marrëveshje bizantine, me grupe të pamëshirshme, thashetheme dhe shpifje, shantazh dhe tradhti. Sugjerimi i 'Conclave', filmit të bazuar në romanin e Robert Harris, bëri pjesën tjetër. Sigurisht, duhet thënë gjithashtu se kardinalët nuk u shmangën nga skena e madhe. Dhjetëra kanë dhënë intervista vetëkënaqëse.

Disa madje dërgojnë shënime autentike. Shumica e tyre jepen pas diskutimeve të kota, duke iu dorëzuar - në fakt, kotësisë së pastër. Të paharrueshëm ishin ata që iu përgjigjën pyetjeve të gazetarëve të ulur në tavolinat e tratorive të Borgo Pio, ku nuk ha shumë, por një karbonara gjysmë e gatuar është gjithmonë më e mirë se lëngu i përgatitur nga murgeshat që i pret sonte në mensën e përforcuar të Santa Martës. 

Të ndjekur, të bindur: kështu zbuluam aftësinë e tyre të jashtëzakonshme për të folur edhe në heshtje. I mrekullshmi, në kuptimin teknik, Raymond Leo Burke, amerikani që endet rreth e rrotull me një tren të mbajtur nga djemtë e altarit dhe disa kapele të kuqe saqë as Cristiano Malgioglio, kur donte t’i ekzagjeronte, nuk do të thoshte asnjë fjalë nëse e ndaloje. Por me sy po të thoshte: a ke ndonjë ide për dëmin që Françesku yt i dashur i ka bërë Kishës?

Do ta dish që ky Burke është paksa një udhëheqës i konservatorëve. Por ata nuk kanë një kandidat të fortë. Të preferuarat? Emrat e tyre kanë qarkulluar në internet dhe kanë hyrë në telefonat celularë për ditë të tëra. Por është lajm që, edhe në këtë moment, agjencitë e basteve po vënë bastet e tyre te Parolin , ish-Sekretari i Shtetit, dhe te filipinasi Luis Antonio Tagle, të cilin një shpirt i mirë është përpjekur ta paralizojë duke e bërë virale atë video të këndshme në të cilën ai këndon këngën "Imagine" të John Lennon. 

Reputacioni i Pizzaballës, patriarkut të Jerusalemit, po rritet, ashtu si edhe ai i francezit Aveline. Dhe Zupi ? Nëse e përmendni këtu, mes turmës pas barrierave dhe nën mega-ekranet, besimtarët italianë, madje edhe priftërinjtë italianë, bëjnë shenjën e kryqit: nëse Qielli do ta bënte, do të ishte perfekte.