Papa Françesku/ Një kujtesë e butë që njeriu është ende i denjë për dashuri, për shpresë, për dritë

TIRANA- Ka njerëz që hyjnë në histori me tituj. Dhe ka të tjerë që hyjnë në histori… me zemër. Papa Françesku ishte i dyti. Një njeri që nuk zgjodhi të sundojë, por të dëgjojë. Që nuk ngriti gishtin, por zgjati dorën. Që nuk i fliste botës nga lart, por e shihte në sy.

Ai nuk erdhi për të treguar sa i madh është Papa, por sa e rëndësishme është mirësia, sidomos në kohë të vështira, kur njerëzit mbyllen brenda vetes si në bunker. Françesku na mësoi se të jesh i mirë nuk është naivitet, por forcë.

Që të jesh i butë nuk do të thotë të jesh i dobët. Na mësoi të mos kemi frikë nga lotët, as nga pyetjet. Na mësoi të flasim më pak për dënime, dhe më shumë për mëshirë. Të mos përjashtojmë, por të përqafojmë.

Ai foli për emigrantët, për të varfrit, për të harruarit, por në fakt… po fliste për secilin prej nesh, në momentet kur ndihemi të vetëm, të vegjël, të papërkrahur. Papa Françesku nuk donte të ishte i përkryer, por i vërtetë. Dhe kjo ishte forca më e madhe e tij.

Sepse bota nuk ndryshohet vetëm me fjalime. Bota ndryshohet kur një njeri, me zë të qetë, guxon të thotë:

“Unë besoj te ti. Edhe kur ti nuk beson më te vetja.”

Kjo është trashëgimia që na la Papa Françesku. Një kujtesë e butë që njeriu, me gjithë gabimet e tij, është ende i denjë për dashuri, për shpresë, për dritë.

dom mark pashkja