"La Stampa" : Nga Napoli në Tiranë...

Salvatore Zagaria, një biznesmen nga Napoli, e solli fati në Shqipëri ku kaloi çdo pritshmëri në bizneset e tij. Themi fati, pasi ishte një bast i vënë mes miqsh, që ai të vinte në Shqipëri dhe ti ndryshonte rrjedha e jetës. Ai hapi dy biznese në vendin tonë, ku duket se cilësia i ka garantuar suksesin. 40-veçari nga Napoli pati fat edhe në dashuri, pasi gjeti shpirtin binjak, por edhe një arsye më shumë për të mos u kthyer në vendlindjen e tij. Aryseja është një: Bella Napoli! 

“Bella Napoli ka ndërruar orarin e hapjes për këtë javë të gushtit, asnjë picë deri në ora 17:00. Bella Napolin e hapa disa vite më parë në Tiranë, përballë stadiumit ku luan ekipi Kombëtar Shqiptar, dhe do ta bëja të njëjtën gjë sërish nga e para. Restoranti ynë ka investuar gjithshka në cilësi dhe njerëzit këtë e kanë vlerësuar. Vijnë studentë, punonjës të Ambasadës Italiane në Shqipëri. Në ora 15:00 mbërrin ngarkesa dhe në të njëjtën ditë dorëzohet tek ne. Aty janë ëmbëlsirat tipike napoletane “Il Babã al rum”, të buta si sfungjer gati për t’u zhytur në rum, domate të qëruara e djathëra. Mocarela e freskët kullon pikë pikë si shi vere,"-rrëfen ai për "La Stampa".

Salvatore Zagaria, drejtuesi i një restoranti: “Aty ku në mbrëmje ka gjithmonë rradhë”.

“Bella Napoli ka ndërruar orarin e hapjes për këtë javë të gushtit, asnjë picë deri në ora 17:00. Asnjë shije fshati, asnjë batutë me Salvatoren, njeriu që hapi disa vite më parë këtë restorant. Asnjë brumë të konservuar/ të gatshëm/ të ruajtur në frigorifer. Por në orarin e drekës njerëzit vijnë gjithsesi. Lexon menunë e shkruar në gjuhën italiane dhe, nuk ka të sharë – ndoshta – po ta lexoje në shqip, në atë gjuhë të pakuptueshme për ne, do të largoheshe.  “Bella Napolin e hapa disa vite më parë në Tiranë, përballë stadiumit ku luan ekipi Kombëtar Shqiptar, dhe do ta bëja të njëjtën gjë sërish nga e para. Restoranti ynë ka investuar gjithçka në cilësi dhe njerëzit këtë e kanë vlerësuar. Vijnë studentë, punonjës të Ambasadës Italiane në Shqipëri. Vijnë turistë”. Italianë? “Jo vetëm Italianë, vijnë njerëz nga e gjithë Bota”. Salvatore Zagaria, 40-veçari nga Napoli qesh: “Betohem, asnjë pendim”. Dhe ta mendosh që aventura e tij si investitor në fushën e restoranteve kishte filluar rastësisht. Pesë miq, dhe një bast mes tyre përpara një picerie në Napoli: “Shkojmë hapim diçka të ngjashme në bregun tjetër përtej detit”. U nisën, udhëtuan së bashku për pak, pastaj gjërat ndryshuan. Salvatore gjeti dashurinë. Të tjerët ndoqën thirrjen e brendshme të mallit për shtëpinë e kështu rrugët e tyre u ndanë. “Kur të tjerët u larguan ai kishte tashmë një bar në Durrës, e më pas edhe një në Tiranë”. Dhe rezultati i bastit të tij (i fituar) është ky: 23 të punësuar me rrogë afërsisht 900 Euro në muaj, 400 pica të pjekura çdo ditë (në të dy lokalet) dhe një martesë që - ndoshta - do të celebrohet së shpejti. “Por unë nuk kthehem pas sepse ky ishte shansi im. Mendoje, ideova një lundrim, një anije që shkon e vjen nga Napoli dhe sjell prodhime Italiane të freskëta fare”. Në ora 15:00 mbërrin ngarkesa dhe në të njëjtën ditë dorëzohet tek ne. Aty janë ëmbëlsirat tipike napoletane “Il Babã al rum”, të buta si sfungjer gati për t’u zhytur në rum, domate të qëruara e djathëra. Mocarela e freskët kullon pikë pikë si shi vere. “Ajo që na vret më shumë janë taksat për zhdoganimin e produkteve. Prandaj nuk mund të porositësh vetëm një proshutë, duhet të marrësh të paktën dhjetë, përndryshe nuk shpëton. Por cilësia e ka një çmim” pohon ai. Ai që tani është vërtet mjeshtri i skenës, “Kush vjen këtu në Shqipëri shpesh nuk di vërtetë çfarë profesioni të shpik. Dikush ka hapur një lavanderi. Të tjerë janë të angazhuar në tregtinë e prodhimit dhe të shitjeve të veshjeve dhe paketimit. Të tjerë në shoqëri të vogla dhe të mëdha. Unë mbështetem fort tek ushqimi. Edhe pse picën time Margarita e shes të barasvlershme me 8 Euro, në mbrëmje ka gjithmonë rradhë”. E atëherë çfarë të kërkoj më shumë? Salvatore qesh. “Do të rrëfej një sekret, A e di pse më pëlqen ky vend?” Jo, më thuaj! “Sepse këtu njerëzit janë të ndjeshëm si në Napoli. Nëse rrëzohesh nuk të kthejnë shpinën. Janë si ne, të hapur. E mirë, ne Napoletanëve na pëlqen të biem në sy, atyre më pak. Por jemi pothuajse vëllezër, apo jo. Ah, nuk të pyeta... do e marrësh një kafe?”.

salvatore zagaria bella napoli tirane